Het moet gezegd -al komt het van mezelf- ik ben toch wel een héél vredelievend persoon.
Via mijn kindjes vernam ik dat mijn beste vriendin met hen en de papa een heel weekend had doorgebracht.
Er gingen allerhande lampen aan en alarmbellen af in mijn hoofd.
Toen ze na dat weekend ook nog foto's van de kinderen mailde met de mededeling dat gebleken was dat zij en Ex veel gemeen hebben,wist ik al wel hoe laat het was.
Ik vroeg haar op de man af of ze dan een relatie hadden en het antwoord was ja.
De lampen doofden en de alarmbellen bleven stil.
Die dag slingerde ik de hele tijd tussen een "joepie!"gevoel en een "Eih,jakkes!"gevoel.
Uiteindelijk overwon het eerste en heb ik haar meteen gesmst om samen iets te gaan doen.
Want bovenal blijft ze toch mijn vriendin.
Zeg nu zelf,da's toch schoon van mij hè,niet?
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten